مقایسه الگوهای ارتباطی، سبک های دلبستگی و تمایز یافتگی در همسران (مرد) معتاد به مورفین تحت درمان با سابقه عود و بی عود

مقدمه:مصرف مواد و اعتیاد یکی از معضلات و نگرانی¬های عمده جهان امروز است که اثرات بازدارنده بر رشد و شکوفایی جامعه دارد. وابستگی و سوء مصرف مواد به عنوان اختلالات مزمن و عود کننده با تاثیرات و پیش¬آیندهای زیستی، فرهنگی، روانی، اجتماعی، رفتاری و معنوی در نظر گرفته می¬شود. هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه الگوهای ارتباطی،سبک های دلبستگی وتمایزیافتگی در مردان متاهل معتاد به مورفین تحت درمان با سابقه عود و بی عود بود. روش:پژوهش حاضر از منظر گردآوری داده¬ها، توصیفی و از لحاظ نوع، علی- مقایسه¬ای بود. جامعه آماری شامل کلیه مردان متاهل معتاد به مورفین مراجعه کننده به مراکز سرپایی ترک اعتیاد شهر مشهد بود. روش نمونه¬گیری از نوعنمونه-گیری در دسترسانتخاب شد. در این پژوهش150 مرد متاهل 50-30 ساله که تحت درمان در مراکز سرپایی ترک اعتیاد می¬باشند انتخاب شدند (75 نفر با سابقه عود و 75 نفر بدون سابقه عود).ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش نیز؛ پرسشنامه تمایزیافتگی خود، پرسشنامه الگوهای ارتباطی کریستینسن –سالاوی و پرسشنامه سبک¬های دلبستگی بزرگسالان هازن-شیور بود. برای تجزیه و تحلیل داده¬های پژوهشی از آمار استنباطی مانوا، استفاده شد. یافته ها: با توجه به یافته¬های پژوهش در بررسی که بر روی سه خرده مقیاس الگوهای ارتباطی دردوگروه با سابقه عود و بی عود انجام شد تفاوت محسوسی در دو گروه مشاهده نگردید.دربررسی برروی سبک های دلبستگی در دوگروه یاد شده تفاوت محسوسی مشاهده نگردیدودرمورد تمایزیافتگی نیز دو گروه مذکور تفاوت معناداری با هم ندارند.به عبارتی می¬توان گفت که الگوهای ارتباطی و سبک¬های دلبستگی و میزان تمایز یافتگی در دوگروه مردان متاهل معتاد با سابقه عود و بی عود تفاوت محسوسی با هم نداشتند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق چنین نتیجه¬گیری می¬شود که هیچ¬یک از الگوهای ارتباطی و سبک¬های دلبستگی و تمایز یافتگی در گروهی که عود اعتیاد و بازگشت مجدد به اعتیاد در مراکز توانبخشی داشته اند وگروهی که سابقه عود نداشته اند تفاوتی را نشان نداد.